Ustawienia tworzenia dysku
Te ustawienia umożliwiają dopasowanie opcji tworzenia dysków VCD, S-VCD, DVD, HD DVD lub Blu-ray oraz opcji zapisywania obrazu dysku optycznego na dysku twardym.
Do tworzenia dysków VCD lub S-VCD jest wymagana nagrywarka CD lub DVD, tworzenie dysków DVD wymaga nagrywarki DVD lub HD DVD, dysków HD DVD — nagrywarki HD DVD, a dysków Blu-ray — nagrywarki Blu-ray.
Dyski DVD można nagrywać w formacie standardowym (przeznaczonym do odtwarzaczy dysków DVD), w formacie AVCHD (do odtwarzaczy Blu-ray) oraz w formacie HD DVD (do odtwarzaczy HD DVD). Szczegóły zawiera temat Wyprowadzanie na nośnik dyskowy.
Typ dysku: Należy wybrać opcję VCD, S-VCD, DVD lub Blu-ray, aby utworzyć dysk (lub obraz dysku) odpowiedniego typu. Wybranie opcji HD DVD spowoduje utworzenie dysku DVD lub HD DVD przeznaczonego do odtwarzania na odtwarzaczach HD DVD. Aby utworzyć dysk DVD możliwy do odczytania na większości urządzeń Blu-ray, należy wybrać opcję AVCHD.
Jakość wideo/Użycie dysku: Te ustawienia (Automatyczne, Najlepsza jakość wideo, Najwięcej wideo na dysku i Niestandardowe) są dostępne dla wszystkich typów dysków, z wyjątkiem dysków VCD, w przypadku których format jest ustalony. Pierwsze trzy opcje to ustawienia wstępne, które odpowiadają konkretnym szybkościom danych. Opcja Niestandardowe pozwala na ustawienie innej szybkości. W każdym przypadku wyświetlana jest szacowana ilość danych wideo, jaką można umieścić na dysku przy bieżącym ustawieniu.
Kb/s: Jeśli dla poprzedniego ustawienia wybrano opcję Niestandardowe, to połączenie listy rozwijanej i pola edycji pozwala wybrać lub określić szybkość danych, a przez to jakość wideo i maksymalny czas trwania dysku. Wyższe wartości odpowiadają lepszej jakości i mniejszej pojemności dysku.
Kompresja audio: W zależności od formatu dostępne są niektóre z poniższych metod przechowywania ścieżki dźwiękowej filmu:
· PCM – kodowanie dla dźwięku stereofonicznego, obsługiwane przez wszystkie odtwarzacze dysków DVD, ale powodujące zajęcie większej ilości miejsca na dysku niż w przypadku użycia kodowania MPEG.
· MPEG — obsługa dźwięku MPEG (w formacie MPA — MPEG-1 Layer 2) jest zawsze dostępna na odtwarzaczach DVD typu PAL. W przypadku odtwarzaczy NTSC format ten jest szeroko obsługiwany, jednak teoretycznie jest formatem opcjonalnym.
· Dolby® Digital, 2 kanały – kodowanie, które może być używane do skondensowanego przechowywania ścieżek dźwiękowych zarówno stereofonicznych, jak i przestrzennych. Aby słyszalne były miksy przestrzenne, wymagany jest sprzęt zgodny z technologią Dolby Pro Logic. W innych systemach miksy te będą odtwarzane jako standardowe miksy stereo.
· Dolby® Digital, kanały 5.1 – kodowanie przechowujące kanały przestrzenne osobno. Aby słyszalne były miksy przestrzenne, wymagane są wzmacniacz i system głośników przestrzennych.
Użyj kodowania progresywnego: Każda klatka zwykłego obrazu telewizyjnego jest wyświetlana jako dwa kolejne „pola”, z których każde zawiera połowę z kilkuset poziomych linii wideo tworzących cały obraz: w jednym polu znajdują się linie parzyste, a w drugim – linie nieparzyste. Oko ludzkie widzi nakładające się pola jako jeden obraz.
System ten, zwany „skanowaniem z przeplotem”, daje wystarczająco dobre rezultaty, ze względu na cechy ekranów telewizorów oraz systemu percepcji wzrokowej człowieka.
Jednak systemy telewizyjne wysokiej rozdzielczości (HD) oraz typowe monitory komputerowe stosują „skanowanie progresywne”, w którym obraz jest formowany od góry do dołu przy wyższej częstotliwości odświeżania ekranu, tworząc zazwyczaj wyraźniejszy obraz z mniejszym migotaniem. Jeśli projekt składa się głównie z wideo o skanowaniu progresywnym i/lub obrazów nieruchomych, zaznaczenie tego pola wyboru może zapewnić doskonałą jakość obrazu. Zwykle opcja ta powinna jednak pozostać niezaznaczona.
Zawsze koduj ponownie cały film: Ta opcja wymusza całkowite ponowne zrenderowanie filmu w celu wyprowadzenia. Wybranie tej opcji jest zalecane tylko w przypadku wystąpienia problemów z filmem wyjściowym w celu ograniczenia możliwych źródeł błędu.
Utwórz zawartość dysku, a następnie go nagraj: Opcja ta jest domyślna w przypadku tworzenia dysków. W pierwszej fazie dane do zapisania na dysk są generowane i zapisywane tymczasowo na dysku twardym. W drugiej fazie wygenerowane dane są nagrywane na dysk optyczny.
Utwórz zawartość dysku, ale jej nie nagrywaj: Po wybraniu tej opcji nagrywarka dysków nie jest używana. Wszystkie pliki, które normalnie zostałyby zapisane na dysku optycznym, są umieszczane w folderze na dysku twardym jako „obraz dysku”. W przypadku niektórych typów dysków możliwe może być wybranie formatu obrazu dysku. Żądany format można wybrać na liście Typ obrazu w obszarze Opcje nośnika i urządzenia.
Nagraj z wcześniej utworzonej zawartości dysku:
Na dysku nie jest nagrywany bieżący projekt, ale wcześniej utworzony obraz dysku. Pozwala to podzielić proces tworzenia dysku na dwa oddzielne etapy, które w razie potrzeby można wykonać w różnych sesjach. Funkcja ta jest szczególnie przydatna przy tworzeniu wielu kopii tego samego projektu bądź generowaniu dysku na jednym, a nagrywaniu go na innym komputerze.
Nośnik docelowy: Na tej liście rozwijanej należy wybrać pozycję zgodną z typem i pojemnością dysku optycznego, na którym zostanie nagrany projekt.
Nagrywarka dysków: Jeśli w systemie dostępna jest więcej niż jedna nagrywarka dysków, należy wybrać urządzenie, które ma być używane przez program Studio.
Liczba kopii: Pozwala wybrać lub wprowadzić liczbę kopii dysku do utworzenia.
Szybkość zapisu: Należy wybrać jedną z dostępnych szybkości lub opcję Auto (która powoduje wybranie wartości domyślnej).
Typ obrazu: Jeśli generowany jest obraz dysku, a nie rzeczywisty dysk, z tej listy rozwijanej można w niektórych przypadkach wybrać jeden z dostępnych formatów. Wybór ten może być istotny, jeśli planowane jest uzyskiwanie dostępu do obrazu za pomocą innego oprogramowania.
Wysuń dysk po zakończeniu: To pole wyboru należy zaznaczyć, jeżeli po ukończeniu procesu nagrywania program Studio ma automatycznie wysunąć dysk.
Te opcje są dostępne zarówno na karcie opcji Tworzenie dysku, jak i Tworzenie pliku. Używane osobno lub w połączeniu, umożliwiają one określanie specjalnych działań podejmowanych po utworzeniu dysku lub pliku z filmem.
Odtwórz dźwięk po zakończeniu: Gdy program Studio zakończy wyprowadzanie filmu, przez głośniki komputera zostanie wyemitowany dźwięk powiadamiający użytkownika. Ta funkcja jest przydatna, jeśli podczas tego wymagającego intensywnego użycia procesora zadania generowania filmu użytkownik nie pracuje przy komputerze, ale przebywa w jego pobliżu. W przypadku używania tej funkcji należy się upewnić, że głośniki są włączone, a głośność jest ustawiona na odpowiedni poziom.
Wyłącz komputer po zakończeniu: Po wyprowadzeniu filmu program Studio wysyła do systemu Windows instrukcję wyłączenia komputera. Ta opcja zapewnia zamknięcie systemu nawet w przypadku, gdy w momencie zakończenia wyprowadzania użytkownik nie siedzi przy biurku, a nawet śpi.